ျမန္မာျပည္ကုိ ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ အရင္ဆုံးကုိယ့္ကိုကုိယ္ ေျပာင္းလဲပါ

Food not Bombs အဖြဲ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမ်ား (ဓာတ္ပုံမ်ား-Food not Bombs myanmar facebook)

 ေအာက္ေျခလူတန္းစားေစ်းသည္ေတြဆီက ၀ယ္ယူၿပီး လမ္းေဘးေလလြင့္ေနတဲ့ အိမ္ေျခ ယာေျခမဲ့ လူတန္းစား ကေလးသူငယ္ေတြ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ လုိက္လံ လွဴဒါန္းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က ပန္႔ခ္(punk) လူငယ္ေတြ အေၾကာင္းဟာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပန္႔ခ္ ပုံစံ ေနထုိင္မႈဘ၀ေတြနဲ႔ ဒီ လူငယ္ေတြဟာ လမ္းေဘး ေလလြင့္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ပရဟိတ အလွဴရွင္ေတြပါ။ သူတုိ႔အဖြဲ႔ကုိ “Food not Bombs” လုိ႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ ၂၀၁၃ ခုနွစ္ကစလုိ႔ ဒီလို ပရဟိတအလုပ္ေတြ လုပ္ကုိင္လာၾကတဲ့ အဲ့ဒီအဖြဲ႔မွာ အဖြဲ႔၀င္ေပါင္း အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး၂၀ ေက်ာ္ပါ၀င္ပါတယ္။ သူတုိ႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ လုပ္ကုိင္မႈေတြအေၾကာင္း  ဧရာ၀တီဘေလာ့ဂ္က ေမးျမန္းထားတာ ကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ Food not Bombs လုိ႔ အမည္ေပးထားတာပါလဲ။

ေျဖ။ ။ Food not Bombs ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားထားတဲ့ နာမည္မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကမၻာတ၀ွမ္းမွာရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ Food not Bombs Myanmar ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ သူ႔ မူရင္းကေတာ့ အေမရိကားကပါ။ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္း စၿပီးေတာ့ စစ္ပြဲဆန္႔က်င္ေရးေတြ ဆင္းရဲသားေတြ ဘက္က ရပ္တည္ေပးေရးေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္လႈပ္ရွားမႈေတြ ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ Food not Bombs ဟာ တကမၻာလုံးဆုိင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ Food not Bombs စပိန္၊ Food not Bombs အင္ဒုိနီးရွား၊ Food not Bombs ဖိလစ္ပုိင္ဆုိၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း Food not Bombs ျမန္မာဆုိၿပီး ေတာ့ စလုိက္တာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိပါတယ္။ တႏုိင္ငံနဲ႔ တႏုိင္ငံ လူေနမႈ စရုိက္၊ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း မတူေတာ့ Food not Bombs ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကြဲျပားျခားနားမႈေတာ့ ရွိတာေပ့ါ။

ေမး။ ။ Food not Bombs ျမန္မာရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကုိ သိခ်င္ပါတယ္။

ေျဖ။  ။ အဓိက က်ေနာ္တုိ႔ ဦးစားေပးတာကေတာ့ လမ္းေဘးေနလူတန္းစားေပ့ါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေဂဟာတုိ႔က်ေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ လည္ပတ္ေနတာေလ။ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းလည္ပတ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က်ေတာ့ လမ္းေဘးေန လူတန္းစားကုိ အဓိက ထားတာပါ။ ကေလးေတြကုိ သူတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က educate လုပ္ေပးပါတယ္။ educate ဆုိတာက က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းဆရာ မဟုတ္ေတာ့ စာေတာ့မသင္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကေလးေတြ ကုိယ္နဲ႔ရင္းႏွီးၿပီး ေပ်ာ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးက်ေတာ့ (အဓိကအစားအေသာက္တင္မကဘဲ သူတုိ႔ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကိုပါ တက္နိုင္သေလာက္) ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေပးပါတယ္။

အဖုိးအဖြားေတြဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က အစားအေသာက္တင္မဟုတ္ဘဲ ေဆး၀ါးပုိင္းဆုိင္ရာေပ့ါ။ “အဖြားေနထုိင္ေကာင္းရဲ႕လား၊ ဘာေဆးေသာက္ေနလဲ” စသျဖင့္ေပ့ါ။ သူတုိ႔က အစားအေသာက္တင္မက ၾကင္နာမႈပါ လုိေနတာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လမ္းေဘးမွာ အထီးက်န္ ဆန္ေနေတာ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ မိသားစု ပစ္သြားတာရွိမယ္။ သားသမီးက ပစ္သြားတာရွိတယ္။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ လမ္းေဘးေပၚေရာက္ေရာက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ အထီးက်န္ခံစားေနၾကရတယ္။ ပုိက္ဆံေပးတဲ့ သူက ပုိက္ဆံသာေပးလုိက္ေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္ခ်င္မွ ၾကည့္တာ။ အဲ့လုိမ်ိဳးဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက “အဖြားေရ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ ဒီညေတာ့ ဘာေလးခ်က္လာတယ္။ အဖုိးေရ၊ အန္တီေရ၊ အကုိေရ၊ အမေရ”ဆုိၿပီး ၾကင္နာမႈေလးေပ့ါ နဖူးေလးကုိင္၊ လက္ေလးကုိင္၊ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ လူသားေတြရဲ႕လုိအပ္ေနတာေလးပါ ရရွိသြားတာမ်ိဳးေလးေတြေပ့ါ က်ေနာ္တုိ႔က လုပ္ေပးပါတယ္။ ေဆးေသာက္ေနရတဲ့သူဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ေသာက္တဲ့ ေဆးကတ္ေလး ယူလာၿပီး ၂ ပတ္တခါေလာက္ ကုန္ရင္ ၀ယ္ေပးတာမ်ိဳးေလးေတြကအစ လုပ္ေပးပါတယ္။

ေမး။ ။ Food not Bombs ဟာ တႏုိင္ငံနဲ႔ တႏုိင္ငံ လႈပ္ရွားမႈကြာျခားတယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ Food not Bombs ျမန္မာရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက လမ္းေဘးေလလႊင့္ေနသူေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ မွာ ဒီလုိလူတန္းစားေတြ မ်ားေနတယ္ ဆုိတဲ့သေဘာလား။

ေျဖ။  ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔ေန၊ ျမင္ေနရတဲ့ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြက တကယ့္ကုိ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေတြေလ။ သူမ်ားႏုိင္ငံက လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆုိတာ တြန္းလွည္းေလး ဘာေလးနဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြမွာ တခ်ိဳ႕ အဖြားႀကီး၊ အဖုိးႀကီးေတြဆုိ အသက္ေတြေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ အဖြားႀကီးက ေတာင္းႀကီးကုိင္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အခါမ်ိဳးက်ေတာ့ အဲ့လုိမ်ိဳးေတြေပ့ါ။ ဒါ ဥပမာေျပာျပတာပါ။သူတုိ႔ကုိ ေထာက္ပံ႔ဖုိ႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တခုႏွစ္ခု ၀ယ္တာထက္စာရင္ အကုန္လုံး ဗန္းအျပတ္လုိက္ ၀ယ္ခ်လုိက္ၿပီး အဲ့ဒီမုန္႔ကုိပဲ လုိအပ္တဲ့ သူေတြကုိ ျပန္လွဴေတာ့ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းသာ ဟုိဘက္လည္း အဆင္ေျပသြားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေလးေပ့ါ။

ေမး။  ။ ေနာက္ အဖြဲ႔လုိက္ လမ္းေဘးမွာ ေဖ်ာ္ေျဖ အလွဴခံေနတာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒါကေရာ..။

ေျဖ။  ။ အလွဴခံရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔က သူတုိ႔ဘ၀ထဲကုိ၀င္ၿပီး ရပ္တည္ခံစားေပးတာပါ။ ကုိယ္သာလမ္းေဘးမွာ ဒီလုိမ်ိဳးဆုိရင္ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ၿပီးခံစားတာေပ့ါ။ သူတုိ႔အတြက္ အလွဴခံရုံ သက္သက္နဲ႔ လမ္းေဘးမွာလုိက္ၿပီး သီခ်င္းလုိက္ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့လုိ အလွဴခံတာက ဒါ ပထမဆုံးတႀကိမ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ၂၀၁၃ စစလုပ္ခ်င္းတုန္းကေတာ့ အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔တုိင္း ကုိယ္မုန္႔ဖုိးေလးေတြနဲ႔ကုိယ္ လွဴေနၾကတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး အလွဴခံတဲ့ေနရာမွာ အလွဴေငြလုိခ်င္တာထက္ လူေတြကုိ မက္ေဆ့ခ်္တခုေပးခ်င္တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ ဒါေတြ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဦးတုိ႔ အေဒၚတုိ႔လည္း လုပ္သင့္ပါတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပ့ါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အလွဴေငြ လွဴလာတာထက္စာရင္ မုန္႔ေတြ လွဴတာကုိ ပုိလုိခ်င္ပါတယ္။ ပုိက္ဆံက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕မယုံသကၤာနဲ႔လူေတြ သံသယေတြ ဒါေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မေျဖရွင္းခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ပုိက္ဆံနဲ႔လည္း ဒီအလွဴကုိ လုပ္ႏုိင္တယ္။ အလွဴရွင္ေတြအေနနဲ႔လည္း အေျခခံလူတန္းစားေတြဆီက ၀ယ္ၿပီး အ့ဲဒါကုိ လုိအပ္တဲ့သူေတြဆီ ျပန္လွဴေတာ့ ေကာင္းတာေပ့ါ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔က အရမ္းႀကီးမားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမဟုတ္ေတာ့ အလွဴရွင္ေတြယုံေအာင္ သက္ေသျပဖုိ႔ မျပဖုိ႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ၀င္ေလ့လာမွ ရမွာေလ။ မျဖစ္မေန အလွဴေငြပဲ လွဴခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လက္ခံပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး အလွဴခံသြားတာက ဆက္လုပ္ဦးမွာပါ။ special event ေပ့ါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနကဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ လိႈင္သာယာမွာသြားလုပ္တယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးဆုိ special event ေပ့ါ။ ေနာက္တခါ special event ႀကံဳလာတ့ဲအခါမ်ိဳးက်ရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး အလွဴခံဦးမွာပါ။

ေမး။  ။ အဖြဲ႔၀င္ေတြက ဒီလုိ ပရဟိတအလုပ္အျပင္ တျခား ျပင္ပအလုပ္ ဘာလုပ္ကုိင္ၾကေသးလဲ။

ေျဖ။  ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အလုပ္ေတြ မတူၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ထဲမွာ ဟုိတယ္မွာ လုပ္တဲ့သူေတြရွိတယ္။ သေဘာၤသားေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္ဆုိရင္လည္း က်ေနာ့ကုိယ္ပုိင္အလုပ္ေပ့ါ။ တီရွပ္ေလးေတြကုိ စတစ္ကာ ရုိက္ၿပီးေတာ့ ဆုိင္မွာေရာင္းတယ္။ နယ္ေတြျဖန္႔တယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္အလုပ္မတူၾကဘဲနဲ႔ အားလုံး စုထားတာပါ။ ဖက္ရွင္ဆုိင္ေတြမွာ လုပ္တဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ စလုပ္တုန္းကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကိုယ္ပုိင္ ၀င္ေငြ ေလးေတြနဲ႔ စၾကတာပါ။ တေယာက္ ငါးရာ၊ တေထာင္ႏွစ္ေထာင္ အဲ့လုိမ်ိဳးစုၿပီး စလုပ္ၾကတာပါ။ အဲ့လုိ မ်ိဳးေလး စလုပ္ရင္းနဲ႔  က်ေနာ္တုိလုိ႔မ်ိဳး အရြယ္တူ လူငယ္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ရပ္ေလးေတြကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ သူတုိ႔ပါ ၀င္လာရင္း ေနာက္ပုိင္း တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာတာေပ့ါ။ ေနာက္ပုိင္းအလွဴေငြေတြကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက   ေပးရင္းနဲ႔ မ်ားလာတဲ့အခါက်ေတာ့ လိႈင္သာယာတုိ႔ ေရႊျပည္သာတုိ႔ ဒလတုိ႔ဘက္ေတြက ဆင္းရဲသား ျပည္သူ ေတြရဲ႕ ရပ္ကြက္ေတြထဲ ဆင္းၿပီးေတာ့ ထမင္းေတြခ်က္ၿပီး လွဴၾက၊ အလွဴတင္မဟုတ္ဘဲ ကေလးေတြနဲ႔ ဂိမ္း ေတြေဆာ့ၾက၊ သီခ်င္းေတြဆုိ၊ ပုံျပင္ေတြေျပာနဲ႔ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ လုပ္ေပးၾကတာေပ့ါ။ တကယ္လုိ႔ အလွဴေငြ မရွိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ပုိက္ဆံနဲ႔လွဴၾကပါတယ္။

 ေမး။ ။ ပုံမွန္ဘယ္လုိရက္ေတြ ဘယ္လုိေနရာေတြကုိ အဓိက သြားလွဴျဖစ္လဲ။

ေျဖ။  ။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ပုံမွန္ကေတာ့ တနလၤာေန႔ ညပုိင္းကုိ အေျခခံလူတန္းစားေတြရွိတဲ့ ေနရာေတြ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္ပတ္ၿပီးေတာ့ အမ်ားစုကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲေတြ ဘူတာရုံေတြ သိမ္ႀကီးေစ်းေထာင့္ေတြ က်ေနာ္တုိ႔ အကုန္လုိက္ေမႊတာပဲ။ လူမ်ားရင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူခြဲၿပီးရွာတယ္။ ေတြ႔ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ မုန္႔ေလး အလွဴလုပ္လုိ႔ လက္ခံပါေပ့ါ။ သူတုိ႔ဆီက အရင္ခြင့္ေတာင္းတာေပ့ါ။ သူတုိ႔လည္း လူသားေတြမုိ႔ ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔မွာလည္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတယ္ေလ။ အဲ့ဒါကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔က တန္ဖုိးထားပါတယ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္မွ ေပးတာပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း စားၿပီးသြားၿပီဆုိၿပီးေတာ့ ျငင္းပါတယ္။

ေမး။ ။ ဒီမွာ ထူးျခားတာက Food not Bombs အဖြဲ႔၀င္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက ပန္႔ခ္(punk) ပုံစံ ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားကုိ ရွင္းျပေပးပါဦး။

ေျဖ။ ။ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ ေနထုိင္မႈကုိက ပန္႔ခ္ ပုံစံပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္သြားရင္လည္း ဒီပုံစံပဲ။ က်ေနာ့ဆုိင္မွာဆုိရင္လည္း ဒီပုံစံပဲ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အခုလုိေဖ်ာ္ေျဖၿပီး အလွဴခံေတာ့မွ သက္သက္ႀကီး၀တ္လာတယ္လုိ႔ ထင္မွာစုိးလုိ႔။ အဖြဲ႔၀င္ေတြထဲမွာ ပန္႔ခ္သမားေတြပုိမ်ားတယ္ေပ့ါ။ ပန္႔ခ္သမားမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ပရဟိတကုိ သေဘာက်တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ပါပါတယ္။

ေမး။  ။ ပန္႔ခ္ပုံစံ ၀တ္စားေနထုိင္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပရဟိတ အလုပ္တခုအေပၚ သာမာန္လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ျမင္မိလား။

ေျဖ။ ။ ျမင္မိပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ႀကီး ႏွစ္ခုျဖစ္ေနတာေပ့ါ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆုိတာက ေတာ္ရုံတန္ရုံက ပန္႔ခ္ဆုိရင္ လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ မူးယစ္ရမ္းကားေနတဲ့ လူငယ္တစုေပ့ါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီအလုပ္လုပ္တာ သူတုိ႔စိ္တ္ထဲမွာ ၀မ္းလည္းသာတယ္။ ၾကည္လည္းၾကည္ႏူးတယ္။ အားလည္းေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကက်ေတာ့ လူေတြလက္ခံေအာင္ တကူးတက ေပၚပင္လုိက္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္တာကုိ လူေတြ လက္ခံသြားတာလုိ႔ ျမင္တယ္။ က်ေနာ္ဆုိ အခုလုိ ပန္႔ခ္ဘ၀နဲ႔ေနလာတာ ၉ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ က်ေနာ့တုိ႔ကုိ ျမင္တဲ့ အျမင္ေတြကုိ ေတာ္လွန္တယ္။ ဆန္႔က်င္တယ္။ သက္ေသျပတာေပ့ါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၂၀၁၁ တုန္းကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵျပပြဲ လမ္းေလွ်ာက္ တာေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘ၀ေနထုိင္မႈကေန ေျပာတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ေမး။ ။ အခုလုိ လုပ္လာတဲ့အေပၚကုိ လူေတြရဲ႕ ေမတၱာ ျပန္ရလုိက္တယ္လုိ႔ေရာ ျမင္မိလား။

ေျဖ။  ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုထုဇဥ္လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ ကုိယ္လုပ္တဲ့ လုပ္ရပ္တခုကုိ လက္ခံလာတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ၀မ္းသာတာေပ့ါ။ ပီတိျဖစ္တာေပ့ါ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လက္မခံဘူး ဆန္႔က်င္ဘက္ ျမင္လာမယ္ဆုိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္က ရပ္သြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေ၀ဖန္တာကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သိပ္ၿပီး ဂရုမစုိက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ပန္႔ခ္စလုပ္လုိက္ကတည္းက လမ္းေပၚ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ အကုန္လုံး ဆဲေနၾကတာကုိ နားေရ၀ေနၿပီ။

ေမး။ ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူတေယာက္ကုိ အေပၚယံပဲ ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္တတ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ လူ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း ကုိ  ၀တ္စားေနထုိင္မႈနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ဟာ ကြာျခားပါတယ္လုိ႔ ျပလုိက္ႏုိင္လုိက္တယ္လုိ႔ေရာ ယူဆမိပါလား။

ေျဖ။  ။အဲ့ဒါက ပန္႔ခ္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္လုိက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈက ရုိးရုိး လူငယ္လူတန္းစားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပန္႔ခ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေဂၚလီဆန္ဆန္ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္စားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာလည္း အဲ့ဒီလူငယ္ေတြဘက္ကပါ ရပ္တည္ေပးလုိက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါ။ တခ်ိဳ႕ဆုိ လက္မွာ တက္တူးအျပည့္နဲ႔လူေတြကုိဆုိ ၀ုိင္းၿပီး ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္၊ ရႈံခ်ၾကတယ္။ အဲ့လိုလူေတြမွာလည္းပရဟိတ စိတ္မ်ိဳးေတြရွိတယ္ ဆိုတာကိုေဖာ္ျပ လိုက္ျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ။

ေမး။ ။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားေတြထဲအထိ ၀င္ေရာက္ခံစားၿပီး လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ Food not Bombs အဖြဲ႔ကေန ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ လုိအပ္ခ်က္ေတြအေပၚ ဘာေျပာခ်င္ပါေသးလဲ။

ေျဖ။  ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ခံယူခ်က္ကေတာ့ သမၼတ ဘာလုပ္ႏုိင္လဲ။ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာလုပ္ႏုိင္လဲ ထုိင္ၿပီးအျပစ္ေျပာရုံ သက္သက္ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဘာလုပ္ႏုိင္လဲဆုိၿပီး ထလုပ္တာေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ေျပာင္းခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာႀကီးကုိေျပာင္းခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆုံး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေျပာင္းလဲသင့္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။