လူငယ္ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ ေျခမကြ်ံေစခ်င္လုိ႔

~

photo: NLD

လူထုစိန္၀င္း

Hot News ဂ်ာနယ္ http://www.hotnewsweekly.com/archives/954 မွာ ေဖာ္ျပခ့ဲတ့ဲ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။

ေလာကမွာ တူသလိုနဲ႔မတူတာေတြ ရွိသလို၊ မတူသလိုနဲ႔ တူေနတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ သတင္းစာဆရာနဲ႔ စာ ေရးဆရာဟာ စာေတြေရးေနၾကတာခ်င္း တူေပမယ့္ သေဘာ သဘာ၀က်ေတာ့ အေျခခံကစၿပီး မတူၾကဘူး။ အေတာ္ေလး ကြဲျပားျခားနားတယ္။

ခံစားမႈကိုအေျခခံ
စာေရးဆရာက အျဖစ္အပ်က္တစ္ ခု အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုျမင္ေတြ႕လိုက္ ရတဲ႔အခါမွာ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ရင္မွာဖိ်ဳးကနဲ ဖ်တ္ခနဲျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ခံစားမႈကိုအေျခ ခံၿပီး စာဖတ္သူမ်ားကို သူခံစားရသလို ခံစားေစလိုတဲ႔ ဆႏ္ၵနဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ ေအာင္ေရးသားတယ္။ အဲ႔ဒီလိုေရးသား ရာမွာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာကို စာပန္းခ်ီ ခ်ယ္မႈန္းသလို အေရာင္အေသြး စံုေအာင္ ထည့္ရတယ္။ အလင္းအေမွာင္ ညီၫြတ္မွ်တေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရ တယ္။ အက်ယ္ခ်ဲ႕သင့္တဲ ႔ေနရာမွာ ခ်ဲ႕ၿပီး ခ်ံဳ႕သင့္တဲ႔ေနရာမွာ ခ်ဳံ႕ရတယ္။ ၀တ္ၳဳ တစ္ပုဒ္ေကာင္းမေကာင္း ဆိုတာ ဇာတ္ လမ္း အျဖစ္ အပ်က္ ေကာင္းမေကာင္းဆို တာထက္ ၀တၳဳေရးဆရာရဲ႕ခံစားမႈစူးရွ ထက္ျမက္မႈ ရွိမရွိဆိုတာအေပၚ ပိုၿပီး တည္ တယ္။ ဇာတ္လမ္း ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း ေကာင္း စာေရးဆရာရဲ႕ ခံစားမႈ စူးရွထက္ျမက္မႈ မရွိရင္ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္မလာ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၀တၳဳေရးဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခံစားတတ္ တဲ႔ အေလ႔အက်င့္ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။

ခံစားမႈကိုခ်ိဳးႏွိမ္
သတင္းစာဆရာက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ကုိ လံုး၀ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားရတယ္။ ျဖစ္တာကိုျဖစ္တဲ႔ အတိုင္း၊ ျမင္တာကိုျမင္တဲ႔အတိုင္း၊ ၾကား တာကိုၾကားတဲ႔အတိုင္း အပိုအလိုမရွိ အတိုအက်ေဖာ္ျပရတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ ကို ပံုႀကီးမခ်ဲ႕ရသလို ခ်ံဳ႕ပစ္ေဖ်ာက္ပစ္ လည္းမလုပ္ရဘူး။ သတင္းေရးတဲ့အခါ ၀တ္ၳဳေရးသလို ဖြဲ႕ကာႏြဲ ႕ကာနဲ႔ စာပန္းခ်ီ ခ်ယ္မႈန္းတာမ်ိဳး မလုပ္ရဘူး။ စာမ်က္ႏွာ တုိင္းမွာ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ တန္ ဖိုးရွိတဲ႔ သတင္းေတြ မ်ားမ်ားပါေအာင္ ထည့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေရးအသားသိပ္ သည္း က်စ္လ်စ္ရမယ္၊ လုိတိုရွင္းျဖစ္ရ မယ္။ မလိုအပ္တဲ႔ စကားလံုးပိုေတြ မပါေလ ၀ါက်က ခြန္အားရွိေလျဖစ္တယ္။ သတင္းေရးတဲ႔အခါမွာ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္ အယူအဆေတြ၊ ကိုယ့္အာေဘာ္ ေတြ လံုး၀ ကင္းစင္ေစရမယ္။ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အယူအဆ၊ ကိုယ့္အာေဘာ္ကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္နာမည္ခံၿပီး ေဆာင္းပါးအျဖစ္ေရးႏိုင္တယ္။ သတင္း မွာေတာ့ ကိုယ္ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ေရးရမယ္။

တိုက္ပြဲတိုင္းေရွ႕ကပါ
စာေရးဆရာနဲ႔ သတင္းစာဆရာတူ သလိုနဲ႔ မတူသလို၊ သတင္းစာဆရာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာလည္း တူသလိုနဲ႔ မတူ ၾကဘူး။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြဟာ အေရးပါတဲ႔မရွိမျဖစ္ေန ရာကပါ၀င္ေနသလို သတင္းစာဆရာ ေတြဟာလည္း စတုတ္ၳမ႑ိဳင္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ အေရးပါသူ ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္လြတ္လပ္ ေရးအတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ တန္းတူသတင္းစာ ဆရာေတြလည္း ေရွ႕တန္းက အၿမဲတန္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။““ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ ပြဲမွန္သမွ်မွာ သတင္းစာဆရာေတြ ေရွ႕ တန္းက မပါတဲ႔ တိုက္ပြဲ တစ္ခုမွမရွိခဲ႔ဘူး”” ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေ၀ဖန္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီး ရာထူးက ထြက္ခဲ႔တဲ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာဦးထြန္းေဖေျပာခဲ႔ တဲ႔စကားပါ။

ရန္သူေတာ္နံပါတ္တစ္
ဟုတ္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး တိုက္ပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူရိယတို႔ ျမန္မာ့အလင္းတို႔ ဆိုတဲ႔ သတင္းစာႀကီး ေတြဟာ ေရွ႕တန္းက ပါခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာလည္း ပါခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္ မိႈင္းဆိုရင္နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရက ရန္သူေတာ္ နံပါတ္တစ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခဲ႔သလို၊ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း တိမ္းေရွာင္ ပုန္းေအာင္းေနခဲ႔ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကိစ္ၥ မွန္သမွ်မွာ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ေခတ္တိုင္းမွာေရွ႕တန္းက ပါခဲ႔ၾကတာ မွန္ေပမယ့္ သတင္းစာဆရာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားဟာ သဘာ၀ခ်င္းျဖင့္ မတူဘူး။ အမ်ားႀကီးျခားနားတယ္။

ဒဲ႔ဒိုးေျပာရတယ္
သတင္းစာဆရာက အထက္မွာေရး ခဲ႔သလို ျဖစ္တာကိုျဖစ္တဲ႔အတိုင္း၊ ျမင္ တာကိုျမင္တဲ႔အတိုင္း သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ မလုပ္ဘဲ အရင္းအတိုင္းဒဲ႔ဒိုး (တဲ႔တိုး) ေျပာရတယ္။ ျပဳျပင္ဖာေထးလံုး၀မလုပ္ ရဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားရဲ႕ သဘာ၀က် ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္တာကိုျဖစ္တဲ႔အတုိင္း၊ ျမင္တဲ႔၊ ၾကားတဲ႔အတိုင္း ေျပာလို႔မျဖစ္တဲ႔ အခါေတြ ရွိတယ္။ လူအမ်ား လက္ခံခ်င္ေအာင္ သကာရည္ ေလာင္းၿပီးေပးရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ပန္းပန္ေပးရတဲ႔အခါေတြ ရွိတယ္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းလုပ္ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။ စိတ္ထဲက ခါးသီးေနေပမယ့္““သံတမန္ၿပံဳး”” (Diplomatic Smile) ၿပံဳးျပရတာေတြ ရွိတယ္။ ကတ္ၱီပါလက္အိတ္ေအာက္မွာ သံလက္သီးစြပ္ထားရတာမ်ိဳးလည္း လုပ္တတ္ရ တယ္။

ပါတီ၀င္ေကာင္းဆိုတာ
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕သဘာ၀ ကိုက အဲဒီလိုရွိတယ္ ဆိုတာကို ေျပာတာ ပါ။ အမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံရ၊ ႏိုင္ငံတကာန႔ဲ ဆက္ဆံရတာ ဆိုေတာ့ ဒစ္ပလိုေမစီဆိုတဲ႔ သံတမန္ပရိယာယ္ကို မသံုးမျဖစ္ သံုးရ တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ႔အတိုင္းေျပာလို႔ လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္က လက္မခံႏိုင္ေပ မယ့္ ပါတီထဲမွာ အမ်ားစုက လက္ခံတယ္ ဆိုရင္ အမ်ားစု သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္တာ ကို လိုက္နာ လက္ခံရတယ္။ ကိုယ္မႀကိဳက္ ေပမယ့္ အမ်ား ဆံုးျဖတ္တာကို လိုက္လုပ္ ရတယ္။ ဒါမွ ပါတီ၀င္ေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ တယ္။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀လည္းျဖစ္တယ္။

ရယ္စရာစကား
၂၀၁၁-ခုႏွစ္အတြင္းမွာ အေျပာင္း အလဲေတြအမ်ားႀကီးျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္အတြင္း မေတြ႕မျမင္ရ တဲ႔ အရာေတြကို ျမင္ေတြ႕လာရတယ္။ မၾကားဖူးတဲ႔အရာေတြကိုၾကားလာရတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတဲ႔ အသံေတြညံေနေအာင္ ၾကားရတယ္။ တခ်ိဳ႕က အရိပ္အေယာင္ ကိုပဲ ျမင္ေတြ႕ရေသးၿပီး၊ အေကာင္အ ထည္ကို မေတြ႕ရေသးဘူး။ တခ်ိဳ႕က အသံသာၾကားၿပီး အရိပ္အေယာင္ကိုမေတြ႕ရ ေသးဘူး။ တစ္ေလာက မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္ကေနာက္ေျပာင္ေျပာဖူးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဒီမိုကေရစီရတာ ၃ ခုပဲ သူေတြ႕တယ္တဲ႔။ အဲဒါကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္၊ သဃၤန္း ကၽြန္းအမတ္ဦးသိန္းၫြန္႔ရယ္ ဂ်ာနယ္ ေတြရယ္ပဲတဲ႔။ သူက ရယ္စရာအျဖစ္ေျပာ ခဲ႔တာပါ။

ေဘာလံုးပြဲအသံလႊင့္သူလို
သူေျပာသလိုပဲ ဂ်ာနယ္ေတြက ေတာ့ လက္ေတြ႕သိသိသာသာဒီမိုကေရ စီကို ထိေတြ႕ေနရတယ္။ အရင္ကေရးလုိ႔ မရတာေတြ အခုေရးလို႔ရလာတယ္။ ျဖဳတ္ တာျဖတ္တာ မရွိသေလာက္နည္းသြား တယ္။ ေရးခြင့္ရလာလို႔ေရးရင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္ သမားေတြႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္မသြားေအာင္ေတာ့ သတိျပဳဖို႔ လိုေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္သမား ေတြက ေဘာလံုးပြဲ တိုက္႐ိုက္အသံလႊင့္ သူေတြနဲ႔ တူတူလာတာေတြ႕ရတယ္။ ေဘာလံုးပြဲ သတင္းလႊင့္သူရဲ႕တာ၀န္က ကြင္းထဲမွာ ကစားေနတာေတြကို ပရိသတ္ မ်က္စိထဲရွင္းကနဲ ကြင္းကနဲျမင္လာေအာင္ ေျပာျပရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သတင္းေၾကညာသူေတြက ကစားပံုေတြ ကို ေျပာမယ့္အစား ကစားကြက္နည္းဗ်ဴ ဟာေတြ မွားေနတဲ႔အေၾကာင္း၊ နည္းျပက လူထုတ္ပံု မမွန္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ဘယ္ေနရာ မွာဘယ္သူ႔ကို ထားသင့္တဲ႔ အေၾကာင္း၀င္ ၀င္ၿပီး ဆရာလုပ္ေလ႔ရွိၾကတယ္။

ေျခမကၽြံေစခ်င္လို႔
ေဘာလံုးပြဲသတင္းေထာက္ရဲ႕အလုပ္က ေဘာလံုးကစားပံုေတြကို ပရိသတ္က ကိုယ္တိုင္ ၀င္ၾကည့္ေနရသလို ခံစားရ ေအာင္ေျပာျပဖို႔၊ ေရးျပဖို႔ပဲ တာ၀န္ရွိတယ္။ ေဘာ လံုးသင္းနည္းျပကို သြားၿပီး ဆရာ လုပ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ဒါက သူ႔အလုပ္မဟုတ္ ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္ေတြက ႏိုင္ငံေရး သတင္းေတြ အေၾကာင္း စာဖတ္ပရိသတ္ သိေအာင္ေရးျပ႐ံုတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘယ္ကိစ္ၥ လုပ္လိုက္တာမွားတယ္။ ဘယ္ ဟာကို ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္။ ဘယ္လို ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး စသျဖင့္၊ စသျဖင့္ ၀င္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ပါတီတစ္ခုအတြက္ သိသိ သာသာေျပာင္က်က် ၀ါဒျဖန္႔ေပးေနတာ မ်ိဳးလည္းရွိတယ္။ ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေန ရာေတာ္ဆိုတဲ႔ ျမန္မာစကားအတိုင္း ဂ်ာ နယ္သမားက ဂ်ာနယ္အလုပ္ လုပ္၊ ႏိုင္ငံ ေရးသမားက ႏိုင္ငံေရး အလုပ္လုပ္၊ သူ႔ နယ္နဲ႔သူ စည္းျခားမႈရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဂ်ာနယ္သမား လူငယ္ေတြ ေျခမကၽြံေစခ်င္လို႔ ပါ။



~