 |
| (ကာတြန္း - ဟန္ေလး / ဧရာဝတီ) |
ကၽြန္မကား အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ ကားေရွ႕ လမ္းအလယ္ တည့္တည့္မွာ Smart က်က် ဝတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ကို ေဘးမွာ သူ႔အဝတ္ေသတၱာေတြ ပံုရက္သား ခ်ထားၿပီး ခါးေထာက္လို႔ ကားေစာင့္ ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လာႀကိဳမယ့္ ကားကို ေစာင့္ေနတာက ျပႆနာ မဟုတ္ေပမယ့္ ခုလို ကားသြားမယ့္ လမ္းရဲ႕ေဘးလည္း မဟုတ္ဘဲ အလယ္တည့္တည့္ ရပ္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကားလည္း ေရွ႕တက္မရသလို ေနာက္က ကားေတြေတြလည္း ဟြန္းေတြတီးေပါ့။
ကားလမ္းျပေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းေလးလည္း အေျခေနမွန္ကို ျမင္ေနေတာ့ ကိုေရႊဧည့္သည္ဆီ သြားၿပီး ေျခဟန္ လက္ဟန္နဲ႔ေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ ကားသြားမရလို႔ နည္းနည္း ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေစာင့္ေနေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။
ဧည့္သည္ႀကီးက သူေတာင္းစားေတြ လာေတာင္းစားရင္ မေပးခ်င္လို႔ လက္ခါျပတဲ့ ပံုစံအတိုင္း သြား. . . သြား. . ဆိုၿပီး လက္ကို ခါျပတယ္။ ဝန္ထမ္းေလးကလည္း ထပ္ၿပီးေတာ့ ကားေတြဘက္ လက္ညိူးထိုးၿပီး ကားက်ပ္ေနတဲ့ အေျခအေနကိုျပၿပီး နည္းနည္း အေနာက္ ဆုတ္ေပးဖို႔ ေျပာျပန္တယ္။
ကိုဧည့္သည္က လက္ဆြဲ အိတ္ႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ မ,လိုက္ၿပီး ဝန္ထမ္းေလးကို ႐ိုက္ဖို႔ ရႊယ္လိုက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းေလးကလည္း လက္ကာျပၿပီး “sorry” “sorry“ ေျပာၿပီး ကၽြန္မဆီ ျပန္လာျပီးေတာ့ “ ေျပာလို႔ရမယ့္ပံု မေပၚဘူး အစ္မရာ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ျပတဲ့ အတိုင္း သူ႔ကို ရေအာင္ ေက်ာ္ထြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” က်မကလဲ “ok” ရတယ္ ထြက္မယ္ေပါ့။ ကားစတီယာတိုင္ကို ဆြဲေကြ႔ၿပီး ေက်ာ္တက္မယ္ လုပ္တုန္းရွိေသးတယ္။ ကိုဧည့္သည္က ကၽြန္မကားဆီ ေလ်ာက္လာၿပီး “ရပ္“ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ကာ ျပပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တက္မရမဲ့ အတူတူ သူမ်ား သေဘာထား ေျပာင္းၿပီး ဖယ္ေပးေတာ့မလား ဆိုၿပီးအထင္နဲ႔ ရပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။
သူက ကားမွန္တံခါးနား ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းႀကီးလ်ွိဳလို႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး “နီမိန္႔ရွာပါ” လို႔ ေမးမွ တ႐ုတ္ႀကီးမွန္း သိရေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ကားကို ငယ္ငယ္ ကတည္းက ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကလည္း မဆိုင္းမတြဘဲ “ေဝၚမိန္႔ရွီ” လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ပါတယ္။
အဲလို ေျပာၿပီးတာနဲ႔ တ႐ုတ္ႀကီးက ကၽြန္မကားမွန္ကို အဆံုးထိ ဆြဲတြန္းလိုက္ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ လုပ္ရပ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မေရာ ၾကည့္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေလးေတြပါ ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာမွ မေျပာလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပဲ သူ႔ကို လာႀကိဳတဲ့ကားက ဝူးခနဲ႔ ကၽြန္မေရွ႕ ေက်ာ္ရပ္တယ္၊ သူကလည္း ကားတံခါးကို ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ၿပီး သူ႔ အဝတ္အိတ္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပစ္တင္ ကားတံခါးကို ဂ်ိမ္းခနဲ ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားတယ္။
ဝန္ထမ္းေလးေတြလည္း မိုက္႐ိုင္းတဲ့ေကာင္ ဆိုၿပီး အေျပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမီေတာ့ပါဘူး။ ဝန္ထမ္းေလးေတြကလည္း “အားနာလိုက္တာ အစ္မရယ္။ ဒီေကာင္ေတြက ဒီလို မိုက္႐ိုင္းေနက်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ရွိသ၍ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး ခံေနရတာပဲ။ ကိုယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းကိုေတာင္ မကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္မကလည္း “ဒီလို လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ရမယ္ ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္သလား” လို႔ ေမးေတာ့ “No … လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ေျဖရွာတယ္။ အားမရွိတဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ လည္းေပါ့ … ဒါေပမယ့္ … “ဝ” ရွိမွ “ဝိ” ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း “ဝ” သာအမိ “ဝ” သာ အဖ “ဝ” သာ ကိုးကြယ္ရာ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးပါ။
“ဝ” မထိနဲ႔ ေသနတ္ၾကည့္ထား မ်ိဳးျပဳတ္သြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ။ “ဝ” အတြက္ဆို အ႐ိုးေက်ေက် အရည္ခမ္းခမ္း ငရဲမေျကာက္ “ဝဋ္” မေၾကာက္ “ဝ” ကြက္ အပ္လို႔ ဝတ္ေက်ခ်င္ရွာသူ ႀကီးမိုက္ႀကီး တစ္စု အတြက္ေတာ့ “ဝ” ရွိမွ “ဝိ” ျဖစ္မွာမို႔ ဒို႔ျပည္သူေတြ “ဝိတ္” ေလ်ာ့စားဖို႔သာ ျပင္ထား။
ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႔အႀကံဳ ကိုယ္ပိုင္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္တာပါ။
Facebook / Nan Lwin Mar Nan မွ ျပန္လည္မ ွ်ေဝပါသည္
တရဳတ္ေတြ ရိဳင္းတာက ထံုးစံပါ။ သူတို႔ကို ျပန္ရိဳင္းလည္း ရိဳင္းမွန္းေတာင္ သိပံုမရပါ။ ခံပါသည္။ နားလည္ေပးလိုက္ပါ။အေတြ႔အၾကံဳအရ နိုင္ငံျခားသားဆို ကိုယ္လူူပါး ၀ရင္၀ မ၀ရင္ သူ၀တာ ခံရပါသည္။