ဒီအျဖစ္ေလးက ျမန္မာဒီမုိကေရစီ အေရးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ... ဒီလုိဆုိလုိက္လုိ႔ အခ်ိန္ကာလ အေ၀းႀကီးလုိ႔ေတာ့ သိပ္မထင္ပါနဲ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အလြန္ဆုံး ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ေမ်ာက္ကြ်န္းႏုိင္ငံႀကီးက သံအမတ္မႀကီးတေယာက္ ျမန္မာျပည္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေလးကုိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဒီသံအမတ္မႀကီးက ဘ႐ုမာလုိကလည္း ေကာင္းေကာင္းကြ်မ္း၊ ဘ၀မွာ သံအမတ္ကလည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ သံအမတ္မႀကီး ျဖစ္လာတာေပါ့။
ျမန္မာျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဗဲလ္ဆု ရထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေလဒီႀကီး တေယာက္ကုိ သြားေတြ႔ရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာတင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အကဲစမ္းရင္းနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ကေတာက္ကဆ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ေလရဲ႕ ...။
ဒါေပမယ့္လည္း သူသြားေတြ႔ရတဲ့ သူက ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး။ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံက ေခါင္းေဆာင္ေတြေတာင္ တေလးတစား ဆက္ဆံရတဲ့သူဆုိေတာ့ သံအမတ္မႀကီးခမ်ာမွာ တဘက္က ႏုိဗဲလ္ဆုရွင္ ေျပာသမွ်ကုိ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံေနရတာေပါ့။
ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြအၿပီးမွာ သံအမတ္မႀကီးလည္း အမွတ္သညာႀကီးႀကီးနဲ႔ ေလဒီႀကီး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီအေရး ပ်က္စီးေရး ဒုိ႔အေရး … ဒုိ႔အေရး … လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း စၿပီး ႀကံစည္ေတာ့တာပါပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေကာင္းစားေနတဲ့ ကာလေလ။ သံတမန္ေတြဆုိတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန အျပင္ဘက္ကုိ ေျခတလွမ္းက်ဴးရင္ေတာင္ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ခြင့္တုိင္ၿပီးမွ သြားရတဲ့ဘ၀။ တခါ ေထာက္လွမ္းေရးက သံတမန္ေတြကုိ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ခရီးဆုိၿပီး ေခၚသြားလိုက္တာ သံတမန္ေတြဆုိတာ မိဘနဲ႔ အျပင္ကုိ သြားရမယ့္ကေလးေလးေတြ က်ေနတာပဲ။ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ ... ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ … နဲ႔ ေနတာပဲ။
သံအမတ္မႀကီးလည္း ေအာင္မေလး ... လူေတြက ေထာက္လွမ္းေရးဆုိတာ ဘာေတြညာေတြ … ဘီလူးသဘက္ေတြလုိ႔ ေျပာေနတာ ဘယ္မွာ ဟုတ္လိမ့္မလဲ ... သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းေတြ ...။ အဲဒီခရီးစဥ္တုန္းက ငါေနမေကာင္းေတာ့ ဂ႐ုစိုက္လုိက္တာ ဆုိတဲ့စကားကုိ တဖြဖြ ေရရြတ္ေနသတဲ့။ ဒါ့အျပင္ ဒီမုိကေရစီအေရး လုပ္ေနတဲ့သူေတြက ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား … လက္က ကားယားကားယား ေတြပဲ ... ေထာက္လွမ္းေရးေတြကမွ တကယ့္ လူေကာင္းေတြဆုိၿပီး တံလွ်ပ္ေရထင္ေတာ့တာပါပဲ။
အာဏာရေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔နဲ႔ေပါင္း၊ ဒီမုိကေရစီအုပ္စုေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ သူႀကိဳးဆြဲရာကမယ့္ တတိယအုပ္စုတစုကုိ ေမြးမယ္ဟဲ့ ဆုိၿပီး တက္ညီလက္ညီ လုပ္လုိက္ၾကတာ ... ခင္ညြန္႔ကေမြး၊ သူက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ... သူကေရေလာင္း၊ ခင္ညြန္႔က ေပါင္းသင္နဲ႔ အျပန္အလွန္ေပါ့ (လုိက္လည္းလုိက္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ ... အဆိပ္ပင္ ေရေလာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေျပာပါတယ္)။
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက ဘက္ေတာ္သား ေမြးတဲ့ေနရာမွာ “ေမြးလုိ႔ရသမွ် အကုန္ေမြး” ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ အညီပဲ။ သူတုိ႔ဘက္ပါမယ္ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ စစ္အုပ္စုဘက္ကေရာ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ကပါ ရသမွ် အကုန္ေမြးတာပဲ။
သူတုိ႔ကိုယ္သူတို႔လည္း တကယ့္ ပန္းပ်ိဳးလက္ေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူေတြလုိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနမွာေပါ့။
သူတုိ႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းခံရတဲ့ အထဲမွာ အခုလက္ရွိ ထိပ္တန္း ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ စာနယ္ဇင္းသမားေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ အကုန္လုံးကုိေတာ့ ျပဳစုပိ်ဳးေထာင္လုိ႔ မရတဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီမံကိန္းတခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္စားမယ့္လူလည္ေတြ ထြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။
သူတုိ႔ ေမြးတဲ့လူထဲမွာ အထင္ရွားဆုံး ျပယုဂ္ကေတာ့ အခုလက္ရွိ ထင္ထင္ရွားရွား စာနယ္ဇင္းႀကီး တေစာင္ရဲ႕ စီအီးအုိလည္းဟုတ္ အယ္ဒီတာလည္းလုပ္တဲ့ ဦးေန၀င္းေျပာင္လည္း ပါတာေပါ့။ သူ႔ဂ်ာနယ္ႀကီးက ျမန္မာျပည္မွာ “ဖတ္ဆဲစာ” ဂ်ာနယ္ႀကီးဆုိၿပီး နာမည္အရမ္းႀကီးတယ္ေလ။ (ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ ဖတ္ၿပီးရင္ ေအာ္ဂလီဆန္ၿပီး ဆဲစရာျဖစ္ျဖစ္လာလုိ႔တဲ့)
(ကမာၻေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ စိတ္ေကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ ၂ ေယာက္ပဲ ရွိဖူးပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ အဲဒီ စီအီးအိုပါ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ေသသြားၿပီးျဖစ္တဲ့ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဆမတ္ ပါပဲ။)
ဒင္းက အခုလက္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးမွာ မလည္ရႈပ္လုပ္ေနတုန္းပဲ။ သံအမတ္မႀကီးတုိ႔ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသား တေယာက္ေပါ့။ သံအမတ္မႀကီးတုိ႔ကလည္း ဒါကုိ ဂုဏ္ယူတယ္။ ငါေမြးထုတ္လုိက္တဲ့သူ၊ ငါ့တပည့္ဆိုၿပီးေတာ့ အၿမဲဂုဏ္ယူ ေလ့ရွိတယ္။
သူတုိ႔ရဲ႕ ေမြးျမဴေရး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ဆင္းခဲ့တဲ့ “ဖတ္ဆဲစာ” ဂ်ာနယ္ ပုိင္ရွင္ႀကီးကလည္း အားက်မခံပဲ၊ ငါလည္း ငါဆရာေတြလုိ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြးလုပ္မယ္ဟဲ့ ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေတာ့တာပဲ။ (သူဆရာေတြရဲ႕ ေျခရာကုိနင္းၿပီး ဆရာေကာင္းတပည့္ ပန္းေကာင္းပန္မယ္ေပါ့ဗ်ာ)
အာဏာရွိ ထိပ္သီး ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲက လူငယ္ေလးတေယာက္ကုိ သူ႔ဂ်ာနယ္တုိက္မွာ ေနရာေပး ေမြးေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔မသိတာက အဲဒီလူငယ္ေလးက စာနယ္ဇင္းဆရာႀကီးကုိလည္း မုန္း၊ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြကုိလည္း မုန္း၊ သူ႔ေဆြမ်ိဳး ဘိုးေအႀကီးကုိေတာင္ အေသြးထဲ အသားထဲက မုန္းသတဲ့။ ဒင္းတုိ႔က ဒါကုိ ေလ့လာမိပုံ မေပၚဘူး။
သံအမတ္မႀကီးကလည္း ငါက ေခါင္းကုိင္မိခင္ႀကီးဆုိၿပီး လူငယ္ေလးရဲ႕ ႐ုပ္ေသးႀကိဳးဆြဲ လုပ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီတခါေတာ့ လူငယ္ေလးက ေခါင္းအကုိင္ မခံေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာတင္ သံအမတ္မႀကီးလည္း ယမ္းပုံမီးက် တားမရဆီးမႏုိင္ ေဒါသလႈိင္းထ၊ “ငါ့ေမြးတဲ့ေမ်ာက္ ငါျပန္ေျခာက္တယ္” ဆုိၿပီး ဘိ႐ုမာစကားကုိ ပီပီသသႀကီးေျပာကာ ေဆြ႔ေဆြ႕ခုန္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာတင္ “ငါ့လွ်ိဳ႕၀ွက္စာေတြကုိ ျပင္ပေပါက္ၾကားတယ္” ဆုိတဲ့ စြဲခ်က္နဲ႔ ေစာေစာက လူငယ္ေလးကုိ အျပင္ ကန္ထုတ္လုိက္တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ သံအမတ္မႀကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့သူက အခုဆုိရင္ NGO အဖြဲ႔ႀကီးတဖြဲ႔ကုိ ဦးစီးၿပီးေတာ့ အခုလာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ခ်ယ္လွယ္ဖုိ႔ လုပ္ေနေလရဲ႕။ ေရရွည္မွာလည္း သူ႔ကုိယ္သူ မင္းဆရာ အျဖစ္ကုိလည္း ခံယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။
သံအမတ္မႀကီးတုိ႔ကလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆုိတာ အတုိက္အခံဆုိတဲ့ဟာေတြ မရွိမွ လုပ္လုိ႔ ျဖစ္မွာဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ခ်ီတက္လုိက္ၾကတာ ... မၾကာေသးခင္က ျပင္သစ္ျပည္ႀကီးက မာေဆးၿမိဳ႕မွာ လုပ္တဲ့ အစည္းအေ၀းတခုမွာ ေမ်ာက္ကြ်န္းသား ဂ်ာမန္ ပါေမာကၡတေယာက္က “အုိက္စ္ကရင္ တခါမွ မစားဘူးတဲ့သူက အုိက္စ္ကရင္အရသာ မသိသလုိ ျမန္မာေတြလည္း ဒီမုိကေရစီအရသာကုိ မသိဘူး” လုိ႔ လြန္လြန္ကြ်ံကြ်ံ ေစာ္ေစာ္ကားကား ေ၀ဖန္ဘူးတယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီ သံအမတ္မႀကီးနဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြ ေမ်ာက္ကြ်န္းသားတစု ႀကံစည္အားထုတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆုိတာ စစ္အစုိးရနဲ႔ ေမ်ာက္ကြ်န္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ...။
This is rubbish article.
I cann't understand why the author has written all the story with hidden characters.
It only gives the readers confusion.